کد مطلب:3252 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:39

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا هر چه ميزان سواد دانشگاهي افراد اضافه مي شود، به تنهايي آن ها نيز افزوده مي گردد؟

اين جمله و مفهوم نمي تواند كلي باشد و در مورد همه صادق باشد. در مورد انسان ها ، مي تواند نتايج متفاوتداشته باشد. در طرف عكس آن نيز به گونة كلي، نمي تواند درست باشد.

در هر حال يكي از عوامل احساس تنهايي، غفلت از ياد خدا است و در اين جهت فرقي نيست بين اين كه شخصي سواد دانشگاهي داشته باشد يا در اين سطح نباشد. البته هر چه به علم انسان افزوده مي شود، آسيب پذيري او نيز بيش تر مي گردد، زيرا غرور علمي باعث مي شود براي خود شأن و منزلتي قائل باشد. در اين صورت زمينة غفلت و فراموشي خدا فراهم مي گردد. قرآن مجيد تنها عامل آرام بخش دل ها را ياد خدا مي داند : ألا بذكر الله تطمئن القلوب؛ ياد خدا موجب آرامش دل ها است.(1) كسي كه خدا را فراموش كرده و دنيا را به جاي آن برگزيده است، همواره از بابت آن چه دارد، در بيم و نگراني مي باشد و از بابت آن چه ندارد، در حسرت و اندوه به سر مي برد.

قرآن مجيد يكي از آثار روگرداني از ياد خدا را تنگي زندگاني دنيوي معرفي كرده است. (2)

اما كسي كه به خدا توجه دارد، براي خود تكيه گاهي مطمئن يافته است و با شديد ترين طوفان ها به تلاطم نمي افتد.

او با خود مي گويد كه اگر تنها ترين هم باشم ، باز او با من است ، چرا كه او همه جا هست و از رگ گردن به انسان نزديك تر است.

يكي از مظاهر غرور علمي به خصوص ميان قشر تحصيل كردة ما دين گريزي است، زيرا كسي كه دچار اين حالت شد، روح خضوع را از دست مي دهد و نمي تواند با تذلل اظهار بندگي نمايد، از اين رواسلام در كنار علم ، تهذيب نفس را مطرح كرده است، زيرا علم اگر با تقوا همراه نباشد، حجاب و مانع خداپرستي خواهد شد.

پي نوشت ها :

1 - رعد (13) آيه 28.

2 - طه (20) آيه 124.